W naszym zakładzie przyjęto zasadę, zgodnie z którą pracownikowi, który odchodził na emeryturę w trakcie roku kalendarzowego, wypłacaliśmy ekwiwalent za cały urlop, do którego pracownik nabyłby prawo w roku ustania stosunku pracy. Ostatnio usłyszeliśmy zarzut, że takie postępowanie jest nieprawidłowe. Przecież postępując w ten sposób działamy na korzyść pracownika.

Zgodnie z art. 171 § 1 Kodeksu pracy w przypadku niewykorzystania przysługującego urlopu w całości lub w części z powodu rozwiązania lub wygaśnięcia stosunku pracy pracownikowi przysługuje ekwiwalent pieniężny. Zgodnie jednak z art. 1551 § 1 Kodeksu pracy w roku kalendarzowym, w którym ustaje stosunek pracy z pracownikiem uprawnionym do kolejnego urlopu, pracownikowi przysługuje urlop u dotychczasowego pracodawcy w wymiarze proporcjonalnym do okresu przepracowanego u tego pracodawcy, chyba że przed ustaniem tego stosunku pracownik wykorzystał urlop w przysługującym mu lub w wyższym wymiarze. Pracownik będzie u kolejnego pracodawcy nabywał z kolei prawo do urlopu w wymiarze proporcjonalnym do okresu pozostałego do końca danego roku kalendarzowego - w razie zatrudnienia na czas nie krótszy niż do końca danego roku kalendarzowego, lub w wymiarze proporcjonalnym do okresu zatrudnienia w danym roku kalendarzowym - w razie zatrudnienia na czas krótszy niż do końca danego roku kalendarzowego. Pracownikowi, który przed ustaniem stosunku pracy w ciągu roku kalendarzowego wykorzystał urlop w wymiarze wyższym niż wymiar ustalony w ujęciu proporcjonalnym do okresu zatrudnienia, u kolejnego pracodawcy urlop będzie przysługiwał w odpowiednio niższym wymiarze.

Wskazany przepis znajduje zastosowanie również w przypadku pracownika przechodzącego na emeryturę, która nie stanowi przeszkody w ponownym podjęciu zatrudnienia. Z przytoczonych powyżej przepisów wynika, że w formie ekwiwalentu powinien zostać rozliczony wyłącznie urlop, do którego pracownik nabył prawo, a którego nie wykorzystał w naturze. Art. 171 § 1 Kodeksu pracy nie umożliwia natomiast wypłacenia ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy, do którego pracownik nie nabył prawa, a które to prawo może nabyć u kolejnego pracodawcy. Przywołane przepisy prawa ustanawiają jako zasadę wykorzystanie przez pracownika urlopu wypoczynkowego w naturze, zaś zezwalają na zastąpienie tego świadczenia finansową rekompensatą wyłącznie w wyjątkowych sytuacjach. Wskutek stosowania praktyki opisanej w pytaniu w konkretnym stanie faktycznym może zaistnieć sytuacja, w której pracownik podejmując ponownie zatrudnienie w danym roku kalendarzowym będzie pozbawiony prawa do urlopu wypoczynkowego w naturze, bowiem wcześniej otrzymał w zamian ekwiwalent pieniężny. Dodatkowo, kolejny pracodawca z treści przedstawionego świadectwa pracy wyciągnie wniosek, iż taki urlop został udzielony pracownikowi w naturze, co nie będzie zgodne z prawdą.

Biorąc pod uwagę powyższe wątpliwe jest poczytanie praktyki przedstawionej w pytaniu za działanie, które jest korzystniejsze dla pracownika od rozwiązań wynikających z powszechnie obowiązujących przepisów prawa.

Zobacz szkolenia:

• Delegacje krajowe i zagraniczne po 1 marca 2013