Bardzo długo wątpliwości budziła kwestia kwalifikowania korzystania z telefonu służbowego w celach prywatnych jako innego nieodpłatnego świadczenia stanowiącego przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, zwanej dalej ustawą.

Organy podatkowe i judykatura często prezentowały stanowisko, iż pracownik korzystając z telefonu służbowego w celach prywatnych uzyskiwał inne nieodpłatne świadczenie stanowiące przychód ze stosunku pracy. Wartość prywatnych rozmów przeprowadzonych z telefonu służbowego uważano za korzyść pracownika. Można było również spotkać się z poglądem odmiennym. Przykładowo w interpretacji indywidualnej z dnia 20 lipca 2011 r., nr IPPB2/415-448/11-2/MK, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stwierdził, iż „w przypadku udostępnienia telefonów komórkowych i przyznania w związku z tym limitów do wykorzystania na rozmowy służbowe oraz ustalenia limitów na połączenia internetowe nie sposób uznać, iż pracownicy Spółki uzyskują przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Pracownicy ci uzyskiwaliby nieodpłatne świadczenia, które podlegałyby opodatkowaniu łącznie z innymi składnikami wynagrodzenia w sytuacji, gdyby korzystali z telefonów i Internetu dla celów prywatnych, natomiast wnioskodawca ponosiłby koszty takiego korzystania w całości lub w części. Należy podkreślić, iż gdy telefon i Internet wykorzystywany jest jako narzędzie pracy (służy tylko celom służbowym) - wydatki ponoszone przez wnioskodawcę, związane z jego udostępnieniem i eksploatacją, nie stanowią przychodu pracownika z tytułu nieodpłatnych świadczeń; Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, iż w przypadku, gdy pracownik pokrywa na rzecz Spółki koszt rozmów i połączeń ponad ustalony limit, które są traktowane jako prywatne - to w tym przypadku nie powstaje przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.”.

Cechy innego nieodpłatnego świadczenia ze stosunku pracy zostały określone przez Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13. Trybunał stanął na stanowisku, iż za inne nieodpłatne świadczenie ze stosunku pracy może zostać uznane świadczenie, które:

• zostało spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z niego w pełni dobrowolnie),
• zostało spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosło mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Po wydaniu przedmiotowego orzeczenia organy podatkowe zaczęły zauważać, że jeśli w umowie zawartej przez pracodawcę z operatorem sieci telefonicznej wynagrodzenie określone jest ryczałtowo, nie jest możliwe ustalenie kosztów przeprowadzonych rozmów prywatnych, a tym samym nie ma możliwości ich opodatkowania. Wskazał na to m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 18 grudnia 2015 r., nr IBPB-2-1/4511-465/15/MD. W ocenie organu podatkowego „o nieodpłatnym świadczeniu można rozważać tylko wówczas, gdy pracownik istotnie nie zostanie obciążony równowartością świadczeń z tytułu wykonywania rozmów prywatnych. Przy czym w zdarzeniu przyszłym przedstawionym we wniosku, nawet gdy takie obciążenie nie będzie miało miejsca, to pomimo możliwości zindywidualizowania świadczenia i przypisania go do konkretnego pracownika, nie można mówić o przychodzie z nieodpłatnych świadczeń. Nie ma bowiem możliwości określenia wysokości powstałego przychodu dla danego pracownika. Z uwagi na brak określenia w umowie kosztu 1 minuty rozmowy w opcji umówionego abonamentu (ryczałt), nie jest możliwe ustalenie (na podstawie bilingu) kosztów przeprowadzonych rozmów prywatnych. Z kolei - jak wskazał Wnioskodawca - podzielenie ryczałtowej kwoty abonamentu przez ilość wykazanych w bilingu rozmów, prowadziłoby do nieuprawnionego różnicowania wartości tego samego świadczenia, bowiem w zależności od ilości przeprowadzonych rozmów wartość ta byłaby różna, podczas gdy ogólna kwota abonamentu jest taka sama.”.

Uznać zatem należy, iż jeżeli abonament za usługi telefoniczne został ustalony ryczałtowo, bez określenia kosztu 1 minuty połączenia, co skutkuje brakiem możliwości określenia na podstawie billingu kosztów rozmów prywatnych, korzyść pracownika w postaci korzystania ze służbowego telefonu dla celów prywatnych nie stanowi dla niego innego nieodpłatnego świadczenia stanowiącego przychód ze stosunku pracy.