Z treści art. 42e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że w przypadku gdy za zakład pracy wypłaty świadczeń określonych w art. 12 dokonuje komornik sądowy, to jest on obowiązany, jako płatnik, do poboru zaliczki na podatek, stosując do wypłacanych świadczeń najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W art. 42e ust. 2 przywołanej ustawy wskazano, że przy obliczaniu zaliczki komornik sądowy ma obowiązek uwzględnić przysługujące koszty uzyskania przychodu oraz odprowadzić składki do ZUS.

Z kolei z treści art. 42e ust. 3 wskazano, iż obliczoną zaliczkę komornik winien pomniejszyć o składki na ubezpieczenie zdrowotne.

Na komornika nałożono również obowiązek przekazania pobranych kwot zaliczek do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby.

Po zakończeniu roku podatkowego komornik powinien przekazać podatnikowi i urzędowi skarbowemu imienne informacje o wysokości wypłaconych świadczeń.

Podkreślić należy, że obowiązki płatnika ciąża na komorniku tylko wtedy, gdy dokonuje wypłaty przychodów ze stosunku pracy. W przypadku wypłaty innych świadczeń komornik nie ma obowiązku poboru zaliczek na podatek.