Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (j.t.: Dz. U. Nr 153, poz. 1227 ze zm.) podstawę wymiaru emerytury i renty stanowi przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę lub rentę.

Natomiast w myśl art. 18 ust 2 ustawy emerytalnej przy ustalaniu kolejnych 10 lat kalendarzowych, nie uwzględnia się lat kalendarzowych, w których ubezpieczony przez cały rok pozostawał w ubezpieczeniu za granicą. Zastosowanie cytowanego przepisu powoduje, że ostatnie 20-lecie ulega skróceniu o lata kalendarzowe, w których ubezpieczony przez cały rok pozostawał w ubezpieczeniu za granicą. Zatem, jeżeli po wyłączeniu pełnych lat ubezpieczenia za granicą, w ostatnim 20-leciu pozostało mniej niż 10 lat kalendarzowych, do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjmuje się faktyczną liczbę tych lat. Analogiczną zasadę stosuje się przy ustalaniu podstawy wymiaru renty z tytułu niezdolności do pracy, z zastrzeżeniem art. 17 ust. 3 ustawy emerytalnej. Do ustalenia podstawy wymiaru renty z tytułu niezdolności do pracy przyjmuje się okres faktycznego podlegania ubezpieczeniu także wówczas, jeżeli po wyłączeniu pełnych lat ubezpieczenia za granicą, w ostatnim 20-leciu pozostało więcej niż 10 lat kalendarzowych, ale w tych latach przypadają okresy pełnienia zastępczej służby wojskowej albo korzystania z urlopu wychowawczego, które uniemożliwiają ustalenie podstawy wymiaru z kolejnych 10 lat kalendarzowych.

Zobacz szkolenia:

• Przegląd zmian i nowości w prawie pracy