Powszechnie przyjmuje się, iż pracownik pozostający w stosunku pracy z dwoma pracodawcami u każdego z nich uzyskuje odrębnie uprawnienia ze stosunku pracy. Nie następuje zatem redukcja uprawnień pracowniczych ani ich ograniczenie.

Niektóre uprawnienia pracownicze uzależnione są od stażu pracy. W takim przypadku u drugiego pracodawcy do okresu zatrudnienia, od którego zależą uprawnienia pracownicze, wlicza się okres poprzedniego niezakończonego zatrudnienia, w części przypadającej przed nawiązaniem drugiego stosunku pracy. Inaczej mówiąc, drugi pracodawca do stażu pracy, od którego zależą uprawnienia pracownicze, zalicza okres pracy u pierwszego pracodawcy, liczony od dnia jego rozpoczęcia (nawiązania stosunku pracy z pierwszym pracodawcą) do dnia poprzedzającego podjęcie kolejnego stosunku pracy.

Przedstawione powyżej zasady mają zastosowanie również przy ustalaniu wymiaru urlopu wypoczynkowego pracownika pozostającego w dwóch równoległych stosunkach pracy. W związku z tym każdy z pracodawców odrębnie ustala wymiar należnego pracownikowi u niego urlopu wypoczynkowego. Przy czym drugi pracodawca ustalając staż pracy, od którego zależy wymiar urlopu wypoczynkowego, powinien uwzględnić okres zatrudnienia u pierwszego pracodawcy od dnia nawiązania z nim stosunku pracy do dnia poprzedzającego nawiązanie stosunku pracy z kolejnym pracodawcą.

Pracownik pozostający w dwóch równoległych stosunkach pracy u każdego pracodawcy ma prawo do urlopu wypoczynkowego w wymiarze odpowiadającym długości okresu zatrudnienia u danego pracodawcy w danym roku kalendarzowym oraz wymiarowi czasu pracy, w jakim został zatrudniony. Wymiar urlopów należnych za równoległą pracę u dwóch pracodawców nie podlega sumowaniu. Nie ma tutaj bowiem zastosowania art. 154 § 3 kodeksu pracy, określający limit należnego pracownikowi w roku kalendarzowym urlopu wypoczynkowego. Przepis ten dotyczy następujących po sobie stosunków pracy, a nie równoległego zatrudnienia.