Jeżeli pracodawca zdecyduje o powierzeniu pracy zdalnej w celu zwalczania zakażenia, zapobiegania rozprzestrzenianiu się, profilaktyki oraz zwalczaniu skutków choroby, to pracownik nie ma prawa się sprzeciwić. Tego rodzaju polecenie pracodawcy mieści się bowiem wśród poleceń dotyczących pracy, o których mowa w art. 100 § 1 kodeksu pracy. Wobec tego odmowa wykonania polecenia przełożonego, jeżeli nie jest ono sprzeczne z przepisami prawa lub umową o pracę, może stanowić naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych i skutkować zastosowaniem wobec takiego pracownika odpowiedzialności porządkowej.

Przepisy tzw. tarczy 4.0 określają, że pracownik ma możliwość korzystania z własnych narzędzi i materiałów, o ile respektowane i chronione są informacje poufne oraz inne tajemnice prawnie chronione, jak również inne informacje, których ujawnienie mogłoby narazić pracodawcę na szkodę (art. 77 ustawy z dnia 19 czerwca 2020 r. o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami COVID-19 oraz o uproszczonym postępowaniu o zatwierdzenie układu w związku z wystąpieniem COVID-1). Zatem z tak skonstruowanego przepisu można wnioskować, iż ustawodawca nie przewidział bezwzględnego obowiązku dla pracodawcy dostarczenia pracownikowi materiałów i narzędzi do świadczenia pracy w sposób zdalny.

Nie ulega jednak wątpliwości, że pracodawca powinien zatem w pierwszej kolejności zweryfikować, czy pracownik dysponuje odpowiednimi umiejętnościami oraz możliwościami technicznymi i lokalowymi do wykonywania takiej pracy. Pracodawca powinien również sprawdzić, czy rodzaj powierzanej pracy na to pozwala. Jeżeli pracownik nie może skorzystać w tym zakresie z własnego sprzętu i narzędzi, to te zapewnić powinien pracodawca.