Pracodawcy dość powszechnie żądają od pracowników przekazania im informacji o numerze telefonu prywatnego pracownika. Chcą w ten sposób umożliwić sobie kontakt z pracownikiem w sytuacji, gdy wydarzy się coś nieprzewidzianego i zajdzie potrzeba np. doraźnego polecenia pracownikowi pracy w godzinach nadliczbowych bądź odwołania z urlopu pracownika, któremu uprzednio takiego urlopu udzielono. Trudno znaleźć oparcie w przepisach prawa dla takich praktyk.

Pracodawca poza oczekiwaniem na realizację obowiązków pracowniczych w ramach stosowanego rozkładu czasu pracy może zobowiązać pracownika do pozostawania poza normalnymi godzinami w gotowości do jej wykonania w zakładzie pracy lub innym wyznaczonym przez pracodawcę miejscu.

Dyżur pracowniczy ma bardzo lakoniczną regulację prawną, która nie rozstrzyga w wyraźny sposób wszelkich spraw związanych z dopuszczalnością planowania dyżurów pracowniczych. Jest to z pewnością jedna z przyczyn błędów w stosowaniu tej konstrukcji. Potrzeby współczesnych przedsiębiorstw powodują, że pracodawcy coraz częściej decydują się na wdrożenie rożnych form dyżuru, przy czym zdecydowanie dominuje dyżur nazywany „domowym” lub „telefonicznym”.