W celu oceny charakteru świadczenia pracodawcy w postaci zwrotu pracownikowi kosztów przejazdu taksówką ze spotkania biznesowego do domu odwołać należy się do wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 roku, sygn. akt K 7/13. W uzasadnieniu tego orzeczenia Trybunał Konstytucyjny uznał, iż przychód pracownika stanowią świadczenia, które spełniają następujące przesłanki:

1. świadczenie zostało spełnione za zgodą pracownika (pracownik skorzystał z niego w pełni dobrowolnie),
2. świadczenie zostało spełnione w interesie pracownika, a nie w interesie pracodawcy i przyniosło pracownikowi korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
3. uzyskana przez pracownika korzyść jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Świadczenie spełniające wszystkie wyżej przywołane warunki stanowi przychód pracownika ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jeżeli któraś z przesłanek nie jest spełniona, świadczenie nie może zostać uznane za przychód podlegający opodatkowaniu.

Mając na względzie wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 roku, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 29 października 2015 roku stwierdził, iż „sfinansowanie przez Wnioskodawcę pracownikom przejazdów z miejsca organizowanie obowiązkowego spotkania biznesowego do miejsca zamieszkania pracownika niewątpliwie następuje za zgodą pracownika, niemniej świadczenie to nie jest spełnione w jego interesie, ale w interesie pracodawcy, Wnioskodawca sam bowiem wskazał, że koszty przejazdu na obowiązkowe spotkanie biznesowe są ponoszone głównie w interesie pracodawcy. Z powyższego wynika więc, że nie zostały spełnione wszystkie przesłanki wskazane w przywołanym wyroku Trybunału Konstytucyjnego dotyczące uznania opisanego we wniosku świadczenia za przychód pracownika. Przedmiotowe świadczenie, tj. zwrot kosztów przejazdu, nie zostało bowiem spełnione jedynie w interesie pracownika – korzyść osiąga głównie pracodawca” (por. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 29 października 2015 roku, sygn. akt IBPB-2-1/4511-327/15/DP).