Kandydat na pracownika podlega wstępnym badaniom lekarskim przed zawarciem umowy o pracę. Artykuł 229 KP określa go mianem „osoby przyjmowanej do pracy”, a nie „pracownika”, co jednoznacznie wskazuje, że mamy w tym przypadku do czynienia z osobą, która jeszcze nie pozostaje w stosunku pracy z kierującym ją na badania podmiotem (potencjalnym pracodawcą). Umowę o pracę z kandydatem na pracownika zawiera się dopiero po pozytywnym przejściu profilaktycznych badań lekarskich, które są przeprowadzane na podstawie skierowania wystawionego przez (potencjalnego) pracodawcę. W skierowaniu tym należy zamieścić szczegółowy opis warunków pracy na stanowisku, na którym kandydat na pracownika ma podjąć pracę.

Badania profilaktyczne kończą się wydaniem orzeczenia lekarskiego stwierdzającego:

W orzeczeniu tym lekarz medycyny pracy wskazuje datę następnego badania (badanie okresowe), która stanowi niejako „datę ważności” omawianego orzeczenia. 

Stosunek pracy nawiązuje się w terminie określonym w umowie jako dzień rozpoczęcia pracy, a jeżeli terminu tego nie określono - w dniu zawarcia umowy (art. 26 KP). Dopiero wtedy osoba przyjmowana do pracy uzyskuje status pracownika (zob. art. 2 KP). Pomiędzy datą przeprowadzenia wstępnych badań lekarskich, a datą nawiązania stosunku pracy z tą osobą może upłynąć bliżej nieokreślony czas. Przepisy nie narzucają bowiem maksymalnego terminu, do którego należy zawrzeć umowę o pracę po uzyskaniu przez kandydata na pracownika orzeczenia o braku przeciwwskazań do pracy na danym stanowisku. Termin ten pośrednio determinuje „data ważności” orzeczenia lekarskiego.

Wobec tego, w okresie pomiędzy wydaniem orzeczenia o braku przeciwskazań do pracy na danym stanowisku a zawarciem umowy o pracę z kandydatem na pracownika orzeczenie to nie straci swej ważności, jeżeli kumulatywnie spełnione zostaną dwa następujące warunki:

• nie nadszedł jeszcze wskazany w orzeczeniu termin kolejnego badania lekarskiego,
• warunki pracy opisane w skierowaniu na wstępne badania lekarskie nie uległy zmianie pomiędzy dniem wydania ww. orzeczenia a podjęciem pracy na danym stanowisku.

Przywołany w zapytaniu art. 229 § 1¹ KP nie znajduje zastosowania w omawianym przypadku. Dotyczy on bowiem zupełnie innego stanu faktycznego, a mianowicie sytuacji, w której pracownik ponownie podejmuje pracę u danego pracodawcy po ustaniu poprzedniego stosunku pracy z tym samym pracodawcą lub podejmuje pracę u innego pracodawcy na analogicznym pod względem warunków pracy stanowisku po ustaniu stosunku pracy w poprzednim pracodawcą.