Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwolnione z podatku dochodowego od osób fizycznych są świadczenia rzeczowe lub pieniężne otrzymywane przez pracownika z środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych.

Limit zwolnienia wynosi 380 zł rocznie. Powołany przepis wyłącza jednak ze zwolnienia bony, talony i inne znaki uprawniające do wymiany na towary lub usługi. Z tych względów wielu pracodawców poprzestaje na przyznawaniu pracownikom z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych pomocy w formie świadczeń pieniężnych.

Od pewnego czasu na rynku funkcjonuje jednak nowy rodzaj świadczenia finansowanego ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, a mianowicie karty przepłacone (nazywane również kartami podarunkowymi). Takie karty, wprowadzane we współpracy z bankiem, dają posiadaczowi możliwość dokonywania zakupów w dowolnym punkcie, który je akceptuje, jak również możliwość dokonywania transakcji w Internecie.

W ocenie Ministerstwa Finansów karta podarunkowa powinna być traktowana jak inne środki płatnicze, jeżeli działa na takich samych zasadach jak np. karta bankomatowa. W takim przypadku nie ma przeciwwskazań, aby uznać, iż pracownik otrzymuje świadczenie pieniężne, a więc korzystające ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych.

Podkreślenia jednak wymaga, że decydujące znaczenie dla skorzystania ze zwolnienia ma nie sama nazwa produktu lub świadczenia, ale zakres możliwości, który świadczenie daje użytkownikowi. Ze zwolnienia od podatku będzie korzystała tylko taka karta, którą można płacić za dowolne towary w różnych miejscach. Natomiast gdy środki zgromadzone na karcie będą służyły jedynie do wymiany na towary w określonym punkcie sprzedaży to wspomniane wcześniej zwolnienie nie będzie miało zastosowania.