Regulacja takiej treści powoduje, że bezcelowe jest zawieranie aneksów do umów o pracę na czas określony, których celem byłoby przedłużanie czasu ich trwania. Aneksowanie umów mogłoby zmierzać do ominięcia ograniczenia w zakresie liczby zawieranych umów. Zmiana dotychczasowej umowy, która polegałaby na przedłużeniu czasu, na który została zawarta, powodowała, że nie dochodziło do zawarcia nowej umowy, lecz cały czas strony byłyby związane jedną i tą samą umową. Aby temu przeciwdziałać ustawodawca w § 2 omawianego artykułu zastrzegł jednak, iż uzgodnienie między stronami w trakcie trwania umowy o pracę na czas określony dłuższego okresu wykonywania pracy na podstawie tej umowy uważa się za zawarcie od dnia następującego po dniu, w którym miało nastąpić jej rozwiązanie, kolejnej umowy o pracę na czas określony.

W oparciu o przywołany przepis każdy aneks przesuwający na przyszłość termin rozwiązania umowy jest kwalifikowany jako kolejna umowa o pracę. Tym samym trzeci tego rodzaju aneks powoduje przekształcenie umowy na czas określony w umowę na czas nieokreślony z pierwszym dniem następującym po planowanym wcześniej dniu jej rozwiązania.

Warto jednak pamiętać, że ograniczenia wynikające z art. 25¹ § 1 kodeksu pracy nie mają zastosowania do umów o pracę zawartych na czas określony:

1. w celu zastępstwa pracownika w czasie jego usprawiedliwionej nieobecności w pracy,
2. w celu wykonywania pracy o charakterze dorywczym lub sezonowym,
3. w celu wykonywania pracy przez okres kadencji,
4. w przypadku gdy pracodawca wskaże obiektywne przyczyny leżące po jego stronie –