Zagadnienie to było już wielokrotnie przedmiotem rozpoznania przez administrację skarbową.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych -  przychodem ze stosunku pracy jest wartość nieodpłatnych świadczeń. Jednak na podstawie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r. (sygn. K 7/13) świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia – w przeciwieństwie do pieniędzy – są przychodem pod warunkiem, że zostały „otrzymane". Nie wystarczy samo postawienie ich do dyspozycji podatnika, a więc potencjalna możliwość ich wykorzystania. Kłopotliwe pozostaje w tym zakresie ustalenie wartości świadczenia realnie otrzymanego przez pracownika. Na podstawie umów z operatorem telekomunikacyjnym niezwykle trudno pracodawcy ustalić wartość usług, z których pracownik korzystał do celów prywatnych. Przyjęcie określonego ryczałtu również nie byłoby rozwiązaniem sprawiedliwym, gdyż obecnie bardzo popularne są tak zwane abonamenty no-limit, w przypadku których ilość połączeń i wiadomości nie wpływa na wysokość rachunków.

W interpretacji indywidualnej z dnia 10 lutego 2020 roku, sygn. 0112-KDIL2-1.4011.91.2020.1.DJ, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej rozpoznawał sytuację, w której wnioskodawca przekazywał pracownikom służbowe telefony, z których incydentalnie korzystali oni w celach prywatnych. Wnioskodawca stał na stanowisku, że w takich okolicznościach po stronie pracowników nie powstanie przychód, a wnioskodawca nie będzie zobowiązany do naliczenia i pobrania podatku w funkcji płatnika.

Dyrektor KIS zgodził się z twierdzeniami wnioskodawcy. W tym zakresie odwołał się również do orzeczenia Trybunał Konstytucyjnego, K 7/13. Wskazał, że „świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia (w przeciwieństwie do pieniędzy i wartości pieniężnych) są traktowane jako przychód wyłącznie pod warunkiem, że są otrzymane, co ma wskazywać na bezwzględnie wymagany – w odniesieniu do tego przychodu – realny charakter świadczenia. Bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia brak jest podstaw do określenia przychodu. Taki pogląd został potwierdzony przez orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego, który zaznaczył, że istotą podatków dochodowych jest opodatkowanie skonkretyzowanego przysporzenia, a nie potencjalnej możliwości jego uzyskania. Reguła ta dotyczy zwłaszcza świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, w odniesieniu do których ustawodawca posłużył się jednoznacznym zwrotem „otrzymane” (postanowienie z dnia 13 października 2014 r., sygn. akt II FPS 7/14), a także że, przychód powstaje tylko wtedy, gdy pracownik uzyskuje realne przysporzenie majątkowe, którego wartość jest ściśle określona (wyrok z dnia 23 kwietnia 2015 r., sygn. akt II FSK 1157/13).”.

„O nieodpłatnym świadczeniu można mówić tylko wówczas, gdy pracownik istotnie nie został obciążony równowartością świadczeń z tytułu wykorzystania telefonu do celów prywatnych. Przy czym, nawet gdy takie obciążenie nie miało miejsca, to pomimo możliwości zindywidualizowania świadczenia i przypisania go do konkretnego pracownika, nie można mówić o przychodzie z nieodpłatnych świadczeń. Nie ma bowiem możliwości określenia wysokości powstałego przychodu dla danego pracownika. Z uwagi na brak określenia w umowie kosztu za minutę połączenia, wysłanie sms-a lub mms-a, ani za jednostkę transferu danych w opcji umówionego abonamentu (stała opłata), nie jest możliwe ustalenie (na podstawie bilingu) kosztów wykorzystania telefonu do celów prywatnych. Z kolei podzielenie ryczałtowej kwoty abonamentu przez ilość wykazanych w bilingu rozmów, sms-ów, mms-ów i jednostek transferu danych, prowadziłoby do nieuprawnionego różnicowania wartości tego samego świadczenia, bowiem w zależności od ilości przeprowadzonych rozmów, wysłanych sms-ów, mms-ów, wykorzystanych jednostek transferu danych wartość ta byłaby różna, podczas gdy ogólna kwota abonamentu jest taka sama.”