Stan faktyczny przedstawiony we wniosku

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w branży informatycznej. W związku ze specyfiką prowadzonej działalności gospodarczej  jego pracownicy narażeni są na szereg niekorzystnych dla zdrowia psychicznego i fizycznego czynników. Wpływa to w istotny sposób na ich produktywność.

W związku z powyższym wnioskodawca wdrożył w swoim zakładzie pracy szereg projektów mających na celu utrzymanie pracowników w odpowiedniej kondycji psychofizycznej, zwiększenie ich wydajności w pracy oraz powodujących zmniejszenie ich podatności na wszelkiego rodzaju choroby i stres. Jednym z takich projektów jest udostępnienie pracownikom w siedzibie spółki pokoju relaksacyjnego (muzycznego). Zasady korzystania z przedmiotowego świadczenia uregulowane zostały w „Regulaminie Benefitów” obowiązującym u wnioskodawcy.

Korzystanie z pokoju relaksacyjnego jest całkowicie dobrowolne i odbywa się w miarę indywidualnych potrzeb pracowników. Wnioskodawca nie kontroluje w żaden sposób, czy pracownicy korzystają z pokoju relaksacyjnego, którzy pracownicy z niego korzystają, jak często korzystają z pokoju i ile czasu w nim przebywają.

W związku z przedstawionym powyżej stanem faktycznym wnioskodawca zadał następujące pytanie: Czy korzystanie przez pracowników z pokoju relaksacyjnego (muzycznego) skutkuje powstaniem po ich stronie przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 i 3 w zw. z art. 11 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 2032 ze zm.) i czy powoduje to, że na Spółce ciąży obowiązek obliczenia i poboru zaliczek na podatek dochodowy w tym zakresie?

Stanowisko wnioskodawcy i ocena organu podatkowego

W ocenie wnioskodawcy korzystanie przez pracowników z pokoju relaksacyjnego nie powoduje powstania po ich stronie przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 i 3 ustawy w zw. z art. 11 ustawy. Tym samym nie ciąży na nim powinność obliczania, pobierania i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu tego rodzaju „świadczenia”.

W celu uzasadnienia swojego stanowiska wnioskodawca odwołał się do wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13. Z orzeczenia tego wynika, iż aby świadczenie mogło zostać uznane za inne nieodpłatne świadczenia stanowiące przychód ze stosunku pracy, muszą łącznie zaistnieć następujące warunki:

• świadczenie zostało spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• świadczenie zostało spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosło mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Wnioskodawca zauważył, iż korzystanie przez pracowników z pokoju relaksacyjnego jest w pełni dobrowolne. Następuje bowiem za zgodą pracowników. Jednakże nie zachodzą pozostałe przesłanki warunkujące kwalifikację przedmiotowego świadczenia jako przychodu ze stosunku pracy podlegającego opodatkowaniu.

Świadczenie w postaci udostępnienia pracownikom pokoju relaksacyjnego spełnianie jest zarówno w interesie pracowników, jak i pracodawcy. Ma ono na celu dbałość o kondycję psychofizyczną pracowników oraz zmniejszenie, a nawet zniwelowanie stresu wywołanego niekorzystnymi warunkami pracy. Ma to wpływa na świadczoną przez pracownika pracę. Pracownik staje się bardziej wydajny, pracuje szybciej, popełnia mniej błędów (albo w ogóle ich nie popełnia), jest mniej konfliktowy, ma lepszy kontakt z zespołem.

Co więcej, możliwość korzystania przez pracowników z pokoju relaksacyjnego nie stanowi dla pracownika jakiejkolwiek korzyści majątkowej w postaci bądź to bezpośredniego przysporzenia majątkowego (powiększenia aktywów), bądź też zaoszczędzenia wydatków (świadczenia rzeczowego albo w formie usługi). Pracownicy korzystający z pokoju relaksu nie unikają w ten sposób wydatku, który i tak musieliby ponieść z własnych środków. Nie ma bowiem racjonalnych podstaw założenie, iż pracownicy, którzy chcieliby się zrelaksować, samodzielnie urządziliby sobie pokój relaksacyjny lub korzystaliby z takiego pomieszczenia odpłatnie. Nie jest to również wydatek, który pracownik musiałby ponieść.  

Wnioskodawca zaznaczył również, iż w związku z udostępnieniem pokoju relaksacyjnego nie ma możliwości przypisania indywidualnym pracownikom wymiernej korzyści majątkowej. Wnioskodawca nie kontroluje w żaden sposób, kto korzysta z pokoju, z jaką częstotliwością
i jak długo.

Organ podatkowy orzekający w niniejszej sprawie uznał stanowisko wnioskodawcy za prawidłowe.

Ocena stanowiska przedstawionego w interpretacji

Pokoje relaksacyjne stają się coraz bardziej popularną formą świadczeń pracodawców na rzecz pracowników. W świetle przepisów prawa podatkowego charakter tego świadczenia nie jest jednak jasny.

W związku z tym zasadne było odwołanie się przez wnioskodawcę do kryteriów uznania świadczenia za przychód ze stosunku pracy wypracowanych przez Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13.

Analizowane orzeczenie będzie miało istotne znaczenie dla pracodawców, którzy już utworzyli lub planują w przyszłości utworzyć pokoje relaksacyjne. Wskazuje bowiem sposób klasyfikowania przedmiotowego świadczenia w świetle przepisów prawa podatkowego. Pozwala również na określenie zakresu obowiązków podatkowych pracodawcy związanych z udostępnieniem pracownikom pokoju relaksacyjnego.

Radca Prawny

Dominika Zarzycka-Dudek

dzarzycka.dudek@pckp.pl

 

Masz pytanie? Napisz do naszego Eksperta

ekspert@pckp.pl