Przepis art. 21 ust. 1 pkt 68a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych zwalnia z podatku dochodowego od osób fizycznych wartość nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1 tej ustawy, otrzymanych od świadczeniodawcy w związku z jego promocją lub reklamą, jeżeli jednorazowa wartość tych świadczeń nie przekracza kwoty 200 zł.

Zwolniona z podatku jest wyłącznie wartość nieodpłatnych świadczeń, tj. świadczeń, które zostały otrzymane bez świadczenia wzajemnego ze strony podmiotu otrzymującego świadczenie. Nieodpłatnego charakteru świadczenia nie podważa okoliczność, iż warunkiem jego uzyskania jest podjęcie stosownych działań przez podmiot otrzymujący świadczenie, jak na przykład w przypadku nagród uzyskiwanych w konkursach, promocjach, akcjach reklamowych.

Zakresem zwolnienia objęte są świadczenia niepieniężne, takie jak materiały piśmienne, galanteria biurowa, nieodpłatne usługi. Nie ma ono zastosowania jednak do wypłacanych kwot pieniężnych (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 6 lutego 2014 r., sygn. akt I SA/Gl 1011/13). Wartość świadczenia nie może przekraczać jednorazowo kwoty 200 zł.

Przedmiotowe zwolnienie nie ma zastosowania, jeżeli świadczenie jest dokonywane na rzecz pracownika świadczeniodawcy lub osoby pozostającej ze świadczeniodawcą w stosunku cywilnoprawnym. Przepis odnosi się do pracownika w rozumieniu art. 2 kodeksu pracy, czyli osoby zatrudnionej na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania lub spółdzielczej umowy o pracę. Osobą pozostającą ze świadczeniodawcą w stosunku cywilnoprawnym jest natomiast osoba świadcząca usługi na podstawie umów cywilnoprawnych kreujących stosunek zatrudnienia, np. umowy zlecenia, umowy o dzieło, kontraktu menedżerskiego. Celem tych ograniczeń jest zapobieżenie ukrywaniu pod pozorem upominków reklamowo-promocyjnych innych świadczeń na rzecz pracowników oraz podmiotów pozostających z podmiotem spełniającym nieodpłatne świadczenie w stosunku cywilnoprawnym.