W Sądzie Najwyższym zapadł wyrok w sprawie ubezpieczonej, która w procesie dochodziła uprawnień do zbiegu własnej emerytury z rentą rodzinną z tytułu śmierci męża. Odwołująca kwestionowała prawo do renty rodzinnej przysługującej, między innymi, małżonkowi niezależnie od tego czy kiedykolwiek pracował i opłacał składki jako faworyzujące osoby niepracujące. Sąd Najwyższy oddalając skargę ubezpieczonej, orzekł natomiast, że „ryzykiem, które jest objęte tym świadczeniem, jest utrata żywiciela (osoby przyczyniającej się do utrzymania). Jest to ryzyko odmienne od tego, które obejmują świadczenia emerytalne, a sprowadzające się do utraty możliwości własnego zarobkowania. Koszt ochrony ubezpieczeniowej w postaci renty rodzinnej związany jest z przyczynianiem się osoby zmarłej (tu: małżonka), a koszt ochrony emerytalnej pokrywany jest zasadniczo przez samego ubezpieczonego. Szkoda wyrażająca się w utracie środków utrzymania jest tylko jedna. W tym znajduje uzasadnienie wypłata tylko jednego z przysługujących świadczeń na podstawie art. 95 ust. 1 ustawy emerytalnej.”.

Sąd podkreślił, że sam fakt iż skarżąca przyczyniała się w większym stopniu do gromadzenia funduszu ubezpieczeń społecznych niż inni ubezpieczeni, którzy nie pracowali nie uzasadnia twierdzenia, że dyskryminujące jest wypłacanie jej tylko jednego ze świadczeń, do których jest uprawniona. Reasumując zasada wypłacania tylko jednego świadczenia stanowi wyraz obowiązującej w prawie ubezpieczeń społecznych zasady solidarności i nie jest sprzeczna z konstytucyjną zasadą równości (wyrok SN z dnia 4 kwietnia 2012 r., sygn. I UK 390/11).