Art. 125 § 1 zd. 2 k.p., w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2017 r., nie przewidywał konsekwencji niezachowania formy pisemnej umowy o wspólnej odpowiedzialności materialnej. Jednakże w doktrynie i orzecznictwie przyjmowano, iż umowa o wspólnej odpowiedzialności majątkowej powinna być zawierana na piśmie pod rygorem nieważności. Przykładowo w wyroku z dnia 29 listopada 2013 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach wskazywał, iż „podstawą łącznego powierzenia mienia jest umowa zawarta przez pracowników z pracodawcą. Musi być ona zawarta na piśmie pod rygorem nieważności. W umowie tej pracownicy określają, w jakich częściach ponoszą odpowiedzialność za powierzone mienie. Szczegółowe zasady łącznego powierzenia mienia pracownikom określa rozporządzenie Rady Ministrów z 4 października 1975 r. w sprawie wspólnej odpowiedzialności materialnej pracowników za powierzone mienie (t.j. Dz. U. z 1996 r. Nr 143, poz. 663 z późn. zm.).” (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 29 listopada 2013 r., sygn. akt III APa 41/13).

Mając na względzie przedstawione powyżej poglądy, ustawodawca postanowił odpowiednio zmodyfikować dyspozycję art. 125 § 1 zd. 2 k.p. i wprost wskazać w jego treści, iż umowa o wspólnej odpowiedzialności majątkowej powinna być zawierana na piśmie pod rygorem nieważności. Ustawa z dnia 16 grudnia 2016 r. o zmianie niektórych ustaw w celu poprawy otoczenia prawnego przedsiębiorców (Dz. U. z 2016 r., poz. 2255) nadała mu nowe brzmienie, zgodnie z którym „podstawą łącznego powierzenia mienia jest umowa o współodpowiedzialności materialnej, zawarta przez pracowników z pracodawcą na piśmie pod rygorem nieważności”.

Radca Prawny

Dominika Zarzycka-Dudek

dzarzycka.dudek@pckp.pl

 

Masz pytanie? Napisz do naszego Eksperta

ekspert@pckp.pl