Z przepisów ustawy zasiłkowej wynika, iż do podstawy wymiaru zasiłku przyjmuje się wynagrodzenie pracownika uzyskane u płatnika składek w okresie ubezpieczenia chorobowego, z którego przysługuje zasiłek. Pomimo tego, że płatnikiem zasiłku jest ten sam płatnik składek, istotne jest z jakiego tytułu osoba nabywa prawo do zasiłku, bowiem tytuł pracowniczy – obowiązkowy jest innym tytułem, niż umowa zlecenia, w przypadku której ubezpieczony podlegał ubezpieczeniu chorobowemu dobrowolnie. Będąc w zatrudnieniu, nabywa prawo do zasiłku z obowiązkowego ubezpieczenia chorobowego, jakiemu podlega jako pracownik. Dlatego ustalając podstawę wymiaru zasiłku, należy wziąć po uwagę tylko i wyłącznie wynagrodzenia wypłacone ubezpieczonemu za miesiące, kiedy wykonywał umowę o pracę. Nie wchodzą do podstawy wymiaru zasiłku wynagrodzenia uzyskane przez ubezpieczonego z tytułu zawartej przed stosunkiem pracy umowy zlecenia, nawet jeżeli pomiędzy zakończeniem wykonywania zlecenia, a rozpoczęciem pracy nie było dnia przerwy lub przypadała ona na dzień ustawowo wolny od pracy.

Podstawa prawna:

• art. 36 ust 4 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 372 z późń. zm.);
• ust. 283 komentarza do ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (t.j. Dz.U. z 2016r. poz. 372).