Ubezpieczeni urodzeni przed dniem 1 stycznia 1949 r., którzy nie osiągnęli wieku emerytalnego 60 lat dla kobiet i 65 lat dla mężczyzn, mogą przejść na emeryturę po osiągnięciu wieku odpowiednio 55 lat i 60 lat, jeżeli udowodnią co najmniej 30 (35) lat okresów składkowy i nieskładkowy, albo jeżeli mają co najmniej 20 (25) lat udokumentowanych okresów składkowy i nieskładkowy oraz zostali uznani za osoby całkowicie niezdolne do pracy.

Emerytura ta przysługuje ubezpieczonym, który ostatnio przed zgłoszeniem wniosku o emeryturę byli pracownikami oraz w okresie ostatnich 24 miesięcy podlegania ubezpieczeniu społecznemu lub ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym pozostawali w stosunku pracy co najmniej przez 6 miesięcy, chyba że w dniu zgłoszenia wniosku o emeryturę są uprawnieni do renty z tytułu niezdolności do pracy. Spełnienia tych ostatnich warunków nie wymaga się od ubezpieczonych, którzy przez cały wymagany okres podlegali ubezpieczeniu społecznemu lub ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym z tytułu pozostawania w stosunku pracy (art. 29 ust.3).

Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 6 marca 2009 r. (I UK 296/08) stwierdził, że okres urlopu wychowawczego wykorzystanego przed dniem 1 stycznia 1999 r. przez osobę będącą pracownikiem nie jest okresem podlegania ubezpieczeniu społecznemu z tytułu pozostawania w stosunku pracy w rozumieniu art. 29 ust. 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jednolity tekst: Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.).