Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (j.t.: Dz. U. z 2009 r. Nr 167, poz. 1322) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej.

Sąd Najwyższy uznał, że określenie zawarte w ustawie wypadkowej odnoszące się do związku przyczynowego, a ujęte w wyrażeniu "wskutek", należy rozumieć jako obiektywnie istniejące następstwo faktów i zależność tego rodzaju, że jeden poprzedza drugi i zdolny jest go wywołać. Nie jest zatem konieczne, żeby choroba zawodowa była wyłączną przyczyną zgonu (odpowiednio: niezdolności do pracy); wystarczy, że jest przyczyną istotną. Prawidłowe rozumienie i stosowanie art. 6 ust. 1 pkt 6 winno uwzględniać ustalenie, czy choroba zawodowa w postaci uszkodzenia słuchu wywołanego działaniem hałasu stanowi istotną przyczynę niezdolności do pracy skarżącego. Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 kwietnia 2010 r. (I UK 338/09).