Normy czasu pracy określone w art. 15 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej należy traktować jako maksymalne i sztywne. Nie są to normy przeciętne, o których mowa w art. 129 § 1 kodeksu pracy. Tym samym pracodawca obowiązany jest planować czas pracy pracowników niepełnosprawnych w taki sposób, by nie przekroczył obowiązujących tego pracownika norm dobowych i tygodniowych.

Wskazane w art. 15 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej normy czasu pracy nie mają zastosowania w stosunku do osób zatrudnionych przy pilnowaniu, a także w przypadku gdy, na wniosek osoby zatrudnionej, lekarz przeprowadzający badania profilaktyczne pracowników lub w razie jego braku lekarz sprawujący opiekę nad tą osobą wyrazi na to zgodę (art. 16 ust. 1 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej).

Skrócenie czasu pracy pracownika niepełnosprawnego zaliczanego do znacznego lub umiarkowanego stopnia niepełnosprawności nie powoduje obniżenia wymiaru jego etatu. Normy czasu pracy z art. 15 ust. 2 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej są normami mającymi zastosowanie do pracowników zatrudnionych na pełen etat. Pogląd ten potwierdziło Biuro Pełnomocnika Rządu do Spraw Osób Niepełnosprawnych w piśmie z dnia 18 kwietnia 2013 roku, znak. BON-I-52311-76-2-WK/14, w którym stwierdzono, iż „przepisy art. 15 ust. 2 w/w ustawy, wyznaczają normy czasu pracy dla pracownika niepełnosprawnego zatrudnionego na pełen etat, natomiast w przypadku osoby niepełnosprawnej zaliczonej do znacznego lub umiarkowanego stopnia niepełnosprawności, zatrudnionej na cześć etatu, normy te należy skrócić proporcjonalnie do wymiaru czasu pracy takiej osoby. W przypadku osoby niepełnosprawnej zaliczonej do znacznego lub umiarkowanego stopnia niepełnosprawności, zatrudnionej np. na ½ etatu, będzie to 3,5 godziny dziennie i maksymalnie 17,5 godziny tygodniowo, przy czym dzienna norma czasu pracy takiej osoby nie może przekroczyć 7 godzin”.