Co do zasady, okres wypowiedzenia ustalony na podstawie art. 36 kodeksu pracy może zostać skrócony w drodze porozumienia lub z przyczyn określonych przepisami prawa. Zgodnie z art. 36 § 6 kodeksu pracy strony mogą po dokonaniu wypowiedzenia umowy o pracę przez jedną z nich ustalić wcześniejszy termin rozwiązania umowy, a ustalenia takie nie zmieniają trybu rozwiązania umowy o pracę. Dla zastosowania takiego rozwiązania konieczne jest osiągnięcie konsensusu przez pracodawcę i pracownika. Wtedy nie stosuje się jakichkolwiek dodatkowych obostrzeń ograniczających strony stosunku pracy w tym zakresie lub nakładające na którąkolwiek z nich jakieś dodatkowe obowiązki.

Niezależnie od powyższego ustawodawca dopuścił także możliwość skrócenia okresu wypowiedzenia jednostronną decyzją pracodawcy. Stanowi o tym art. 36¹ kodeksu pracy. W oparciu o przywołany przepis pracodawca ma prawo samodzielnie zdecydować o skróceniu trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia najwyżej do jednego miesiąca. Może to zrobić tylko z określonych przyczyn, to jest:

• z powodu ogłoszenia upadłości lub likwidacji pracodawcy;
• z innych przyczyn niedotyczących pracowników.

W takim przypadku pracownikowi przysługuje prawo do odszkodowania w wysokości wynagrodzenia za pozostałą część okresu wypowiedzenia. Okres, za który przysługuje odszkodowanie, wlicza się pracownikowi pozostającemu w tym okresie bez pracy do okresu zatrudnienia. 

Warto ponadto odwołać się do uchwały 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 9 lipca 1992 roku, sygn. akt I PZP 20/92, zgodnie z którą „zastosowanie omawianych instytucji prawnych nie oznacza możliwości nabycia przez pracownika prawa do urlopu wypoczynkowego za okres nieprzepracowany, nawet jeżeli pracownik nabył prawo do odszkodowania. W okresie, za który wypłacono odszkodowanie, stron nie wiąże już stosunek pracy, a należne odszkodowanie nie jest wynagrodzeniem. Tym samym za ten okres pracownik nie nabywa prawa do urlopu wypoczynkowego".