Pracodawcom sprawia często problem prawidłowe stosowanie przepisów ustawy z 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (j.t.: Dz. U. z 1996 r. Nr 70, poz. 335 ze zm.), zwłaszcza w zakresie obowiązku ustalenia sytuacji majątkowej, rodzinnej i finansowej rodziny pracownika w celu właściwego rozdziału środków.
W tym kontekście należy pamiętać, że tylko prawidłowo dokonany podział przychodów nie stanowi podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne. Sąd Najwyższy kilkukrotnie wskazywał, że bony towarowe czy kupony podarunkowe podlegają wyłączeniu z oskładkowania tylko wówczas, gdy spełniają kryteria określone w art. 8 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, tj. ich przyznawanie było uzależnione od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby uprawnionej do korzystania z funduszu, a także regulamin socjalny obowiązujący w zakładzie przewiduje taką formę pomocy udzielanej pracownikom. Z przepisów prawa wynika zatem, że nie wystarczy zróżnicowanie wysokości świadczeń w zależności od wysokości wynagrodzeń pracowników. Pracownicy muszą poinformować pracodawcę o swojej sytuacji rodzinnej (np. przez złożenie oświadczenia o sytuacji życiowej).
Zobacz szkolenia:
- Opłacanie składek na ubezpieczenie społeczne od polisy grupowego ubezpieczenia na życie
- Czy małżonek może być pracownikiem w firmie prowadzonej przez jego współmałżonka?
- Podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne ze stosunku pracy
