Ustawodawca pojęcie przychodu ze stosunku pracy zdefiniował niezwykle szeroko. Przepis art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, zwanej dalej ustawą o PIT, definiuje bowiem przychód ze stosunku pracy jako wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Ze względu na treść cytowanego przepisu w doktrynie i orzecznictwie przyjmuje się, iż świadczeniami ze stosunku pracy są wszystkie świadczenia, które pracownik otrzymuje od pracodawcy w związku z pozostawaniem w stosunku pracy. Tym samym dla uznania określonego świadczenie za przychód ze stosunku pracy decydujące znaczenie ma okoliczność, czy może je otrzymać wyłącznie pracownik, czy także inna osoba nie związana stosunkiem pracy z pracodawcą (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 marca 1993 r., sygn. akt III SA 2219/92; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 10 lutego 2005 r., sygn. akt I SA/Wr 1038/03).

O uznaniu rabatu uzyskanego w ramach programu lojalnościowego zorganizowanego przez pracodawcę za przychód ze stosunku pracy decyduje krąg adresatów programu lojalnościowego. Rabat uzyskany w programie lojalnościowym adresowanym wyłącznie do pracowników stanowi dla pracownika przychód ze stosunku pracy. Natomiast w przypadku gdy program lojalnościowy adresowany jest do szerszego grona adresatów (oprócz pracowników również do kontrahentów lub klientów), przysporzenie jest neutralne podatkowo.