W myśl art. 61 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (j.t. z 2009 r., Dz. U. Nr 153, poz. 1227 ze zm.) prawo do renty, które ustało z powodu ustąpienia niezdolności do pracy, podlega przywróceniu, jeżeli w ciągu 18 miesięcy od ustania prawa do renty ubezpieczony ponownie stał się niezdolny do pracy.

Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 20 lutego 2006 r. (I UK 170/05) przepis art. 61 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ma zastosowanie, gdy niezdolność do pracy powstaje w ciągu 18 miesięcy od ustania prawa do renty. Prawo do renty (jej przywrócenia) powstaje w dniu zaistnienia ponownej niezdolności do pracy (art. 100 tej ustawy).

Zatem nie ma znaczenia, czy dochodzi do przywrócenia tego samego stopnia niezdolności do pracy. Jeżeli nastąpi zmiana stopnia niezdolności do pracy w stosunku do poprzednio przyznanej renty, organ rentowy dokonuje jedynie odpowiedniej zmiany wysokości renty.

Na podkreślenie zasługuje też fakt, że sam moment ustalania przywrócenia prawa do renty nie jest istotny, gdyż może do niego dojść także po upływie 18 miesięcy od ustania prawa do renty. Istotne, by ponowna niezdolność do pracy powstała w ciągu 18 miesięcy od ustania tego prawa.