Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 4 lipca 2013 r. (sygn. akt II UK 402/12) stwierdził, że jeżeli przedmiotem umowy jest przeprowadzenie wykładów, to treścią takiej umowy nie jest osiągnięcie materialnego rezultatu, czy też pomyślnego wyniku podejmowanych czynności, bo przy tego rodzaju usługach nie jest to możliwe.

Przyjmujący zamówienie zobowiązuje się jedynie do starannego przeprowadzenia wszystkich czynności niezbędnych do przeprowadzenia wykładów, nie przyjmując na siebie odpowiedzialności za ich rezultat. Takiemu zobowiązaniu nie można przypisać cech umowy o dzieło, a oczekiwania stron towarzyszące zawieraniu i wykonywaniu umów nazywanych przez nich umowami o dzieło, mogły się zrealizować wyłącznie jako elementy innej umowy – umowy zlecenia lub innej umowy o świadczenie usług. W związku z tym, że w myśl art. 750 Kodeksu cywilnego do umów o świadczenie usług, które nie są uregulowane innymi przepisami, stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu, zatem do ubezpieczonego, który zawarł umowę, której przedmiotem jest przeprowadzanie wykładów, płatnik składek powinien stosować przepisy ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (j.t. Dz. U. z 2009 r., Nr 2053, poz.1585 ze zm.) w zakresie dotyczącym osób wykonujących umowę zlecenia.