Przepis art. 18 ust. 9 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (j.t.: Dz. U. z 2013 r., poz. 1442 ze zm.) stanowi, że za miesiąc, w którym nastąpiło odpowiednio objęcie ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi lub ich ustanie i jeżeli trwały one tylko przez część miesiąca, kwotę najniższej podstawy wymiaru składek zmniejsza się proporcjonalnie, dzieląc ją przez liczbę dni kalendarzowych tego miesiąca i mnożąc przez liczbę dni podlegania ubezpieczeniu.

Zgodnie zaś z ust. 10 art. 18 ustawy systemowej zasady zmniejszania najniższej podstawy wymiaru składek, o których mowa w ust. 9, stosuje się odpowiednio w przypadku niezdolności do pracy trwającej przez część miesiąca, jeżeli z tego tytułu ubezpieczony spełnia warunki do przyznania zasiłku.

Zatem z treści cytowanych wyżej przepisów wynika jednoznacznie, że możliwość proporcjonalnego zmniejszenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe istnieje tylko w sytuacji, gdy podstawa wymiaru ustalona była w najniższej wysokości, określonej w ust. 8 art. 18 ustawy systemowej. Pogląd taki wyraził Sąd Apelacyjny w Lublinie w wyroku z dnia 11 czerwca 2014 r., sygn. akt III AUa 361/14, wskazując jednocześnie, że w państwie prawnym wykładnia przepisów musi zawsze w pierwszym rzędzie brać pod uwagę językowe znaczenie tekstu prawnego.