Zgodnie z w art. 6 ust. 3 ustawy z dnia 30 października 2002 roku o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych osobom prowadzącym pozarolniczą działalność gospodarczą i osobom z nimi współpracującym nie przysługują przewidziane w ustawie świadczenia w razie wystąpienia w dniu wypadku lub w dniu złożenia wniosku o przyznanie świadczeń z tytułu choroby zawodowej zadłużenia z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne na kwotę przekraczającą 6,60 zł do czasu spłaty całości zadłużenia.

Prawo do jednorazowego odszkodowania przedawnia się, jeżeli zadłużenie nie zostanie uregulowane w ciągu 6 miesięcy od dnia wypadku lub od dnia złożenia wniosku o przyznanie tych świadczeń z tytułu choroby zawodowej. Art. 6 ust. 2 ustawy wypadkowej dotyczy zadłużenia z tytułu składek na wszystkie ubezpieczenia społeczne. Skoro zatem na dzień wypadku ubezpieczony posiada zaległość w opłacaniu składek na ubezpieczenia społeczne w wysokości przekraczającej kwotę 6,60 zł i zaległość ta nie zostanie uregulowana w okresie 6 miesięcy od daty zdarzenia, organ rentowy odmawia wnioskodawcy wypłaty jednorazowego odszkodowania. Jednak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 20 maja 2013 r. (I UK 608/12) stwierdził, że gdy organ rentowy wystawia płatnikowi niezgodne z rzeczywistością zaświadczenia o niezaleganiu w opłaceniu składek na ubezpieczenia społeczne, utwierdzając go w błędnym przeświadczeniu o braku zadłużenia składkowego, nadużyciem prawa jest podnoszenie przez ten organ zarzutu przedawnienia prawa do świadczeń wskutek upływu określonego w art. 6 ust. 3 ustawy wypadkowej terminu do uregulowania tegoż zadłużenia.