Ubezpieczony, który wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej stał się niezdolny do pracy, ma prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy. W myśl zapisów ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (j.t. Dz. U. z 2009 r., Nr 167, poz. 1322 ze zm.) największa różnica między rentą wypadkową, a rentą z ogólnego stanu zdrowia polega na tym, że prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej nie jest uzależnione od długości okresu ubezpieczenia wypadkowego.

Ponadto art. 17 ust. 2 ustawy wypadkowej przewiduje, że nieistotna jest data powstania niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową. Ponadto przy ustalaniu podstawy wymiaru renty nie stosuje się ograniczenia wskaźnika wysokości podstawy, o którym mowa w art. 15 ust. 5 ustawy o emeryturach i rentach z FUS (250%). W pozostałym nie unormowanym zakresie ustawa wypadkowa odsyła do przepisów ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (j.t.: Dz. U. z 2009 r., Nr 153, poz. 1227 ze zm.) w odniesieniu do ustalania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, jej wysokości oraz wypłaty. Oznacza to, że, zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy emerytalnej, w celu ustalenia podstawy wymiaru renty w pierwszej kolejności oblicza się sumę kwot podstaw wymiaru składek w okresie każdego roku z wybranych przez zainteresowanego lat kalendarzowych. Uwzględnia się także kwoty przysługujących ubezpieczonemu w danym roku kalendarzowym wynagrodzeń za czas niezdolności do pracy oraz kwoty zasiłków: chorobowego, macierzyńskiego, opiekuńczego, świadczenia rehabilitacyjnego, zasiłku wyrównawczego, świadczenia wyrównawczego lub dodatku wyrównawczego, a także wartość rekompensaty pieniężnej ustaloną zgodnie z pkt 3 załącznika do ustawy z dnia 6 marca 1997 r. o zrekompensowaniu okresowego niepodwyższania płac w sferze budżetowej oraz utraty niektórych wzrostów lub dodatków do emerytur i rent. Do podstawy wymiaru wlicza się również kwoty zasiłków dla bezrobotnych, zasiłków szkoleniowych lub stypendiów wypłaconych z Funduszu Pracy za okres udokumentowanej niezdolności do pracy. W drugiej kolejności oblicza się stosunek każdej z tych sum kwot do rocznej kwoty przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonej za dany rok kalendarzowy, wyrażając go w procentach, z zaokrągleniem do setnych części procentu. Następnie oblicza się średnią arytmetyczną tych procentów, która stanowi wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury lub renty, oraz mnoży się przez ten wskaźnik kwotę bazową, o której mowa w art. 19 ustawy emerytalnej. Ponadto odmiennie niż przepisy ustawy emerytalnej ustawa wypadkowa (art. 18, art. 20 ust. 2) określa minimalną wysokość renty z tytułu niezdolności do pracy z ubezpieczenia wypadkowego. Renta nie może być niższa niż 80% podstawy jej wymiaru - dla osoby całkowicie niezdolnej do pracy i 60% podstawy jej wymiaru - dla osoby częściowo niezdolnej do pracy, a jednocześnie nie może być niższa niż 120% kwoty najniższej odpowiedniej renty ustalonej i podwyższonej zgodnie z ustawą o emeryturach i rentach z FUS (art. 85, 89-94 ustawy emerytalnej). Zgodnie z art. 17 ust. 4 ustawy wypadkowej prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową, które ustało z powodu ustąpienia niezdolności do pracy, przywraca się w razie ponownego powstania tej niezdolności bez względu na okres, jaki upłynął od ustania prawa do renty.

Zobacz szkolenia:

• Niezbednik praktyka prawa pracy