Zgodnie z art. 36 ust. 4 ustawy z dnia 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 2017r. poz. 1368 ze zm.) zwanej dalej  „ustawą zasiłkową” za wynagrodzenie przyjęte do podstawy wymiaru zasiłku uważa się przychód pracownika jaki osiągnął u tego samego płatnika w okresie nieprzerwanego ubezpieczenia chorobowego, w trakcie którego powstała niezdolność do pracy.

W powyższym przypadku ubezpieczony świadczy pracę u tego samego pracodawcy. Pracownik młodociany podlega ubezpieczeniom w ZUS na takich samych zasadach jak pozostali, zatrudniani w ramach stosunku pracy, więc jest to kontynuacja pracy w tym samym tytule do ubezpieczenia chorobowego. Podstawę wymiaru zasiłku należy więc wyliczyć z uwzględnieniem wynagrodzeń z poprzedniej umowy, zawartej w trakcie przyuczenia do wykonywanej pracy jak i aktualnie trwającej. Jak wskazuje art. 45 ust. 1 ustawy zasiłkowej podstawa zasiłku nie może być jednak niższa, niż kwota minimalnego wynagrodzenia za pracę. W 2018r. najniższa podstawa zasiłku wypłaconego pracownikowi zatrudnionemu w pełnym wymiarze czasu pracy wynosi 2100 (- 13,71%)= 1812,09zł brutto. Jeżeli więc wyliczona podstawa wymiaru zasiłku będzie niższa  od wskazanej w art. 45 powołanej ustawy, należy przyjąć kwotę minimalnego wynagrodzenia za pracę obowiązującego w bieżącym roku kalendarzowym.

Podstawa prawna:

§ 19 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie przygotowania zawodowego młodocianych i ich wynagradzania (Dz. U. z 2014 r. poz. 232 ze zm.)

art. 36  oraz art. 45 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 2017r. poz. 1368 ze zm.)