Zgodnie z postanowieniami ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, podstawę wymiaru świadczenia z ubezpieczenia chorobowego stanowi wynagrodzenie pracownika stanowiące podstawę naliczenia składek na ubezpieczenie społeczne, po odliczeniu potraconych przez pracodawcę składek na ubezpieczenia emerytalne, rentowe i chorobowe w części finansowanej przez osobę ubezpieczoną.

Wysokość wymiaru świadczenia z ubezpieczenia chorobowego należnego pracownikowi wykonującemu pracę za granicą ustala się na podstawie przychodu stanowiącego podstawę naliczenia składek na ubezpieczenie społeczne, pomniejszonego o kwotę odpowiadającą równowartości diet przysługujących z tytułu podróży służbowych poza granicami kraju. Przychód ten nie może być mniejszy od kwoty przeciętnego wynagrodzenia ustalonego w oparciu o art. 19 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych. Pamiętać jednak należy, że przy obliczaniu podstawy wymiaru zasiłków pracowników delegowanych do pracy za granicą, nie wyłącza się składników wynagrodzenia, do których zgodnie z zasadami wypłaty (np. regulamin wynagradzania) pracownik zachowuje prawo w okresie pobierania świadczeń z ubezpieczenia chorobowego oraz składników przysługujących do określonego terminu. Z podstawy wymiaru świadczenia wyłączyć można jedynie ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy.