Ustawodawca definiuje bardzo szeroko pojęcie przychodu ze stosunku pracy.

Z dyspozycji art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, iż obejmuje ono wszelkiego rodzaju świadczenia pieniężne oraz wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych pochodzących od pracodawcy.

Posłużenie się przez ustawodawcę w definicji przychodu ze stosunku pracy pojęciem innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych rodzi znaczne wątpliwości interpretacyjne. Ustawodawca nie zdefiniował bowiem tych pojęć. Przedmiotowa kwestia stała się przedmiotem sporów i kontrowersji
w doktrynie oraz w judykaturze. Rozstrzygnął je Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13. W ocenie Trybunału warunkiem uznania świadczenia za nieodpłatne jest spełnienie przez nie łącznie następujących warunków:

1. zostało spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
2. zostało spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosło mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
3. korzyść uzyskana przez pracodawcę jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Świadczenie pracodawcy w postaci zapewnienia pracownikowi miejsca parkingowego spełnia wszystkie kryteria wskazane przez Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13. 

Po pierwsze, jest ono spełniane za zgodą pracownika. Pracownik stawiając samochód na miejscu udostępnionym mu przez pracodawcę wyraża w ten sposób zgodę na skorzystanie z przedmiotowego świadczenia - jego zgoda jest konkludentna.

Po drugie, świadczenie w postaci zapewnienia pracownikowi miejsca parkingowego spełniane jest wyłącznie w interesie pracownika i przynosi mu korzyść w postaci uniknięcia wydatków, jakie musieliby ponieść opłacając samodzielnie miejsce parkingowe. Podkreślił to Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 20 października 2015 r., nr IBPB-2-1/4511-350/15/MK.

W jego ocenie „pokrywanie przez pracodawcę kosztów miejsc parkingowych dla samochodów prywatnych pracowników usytuowanych w pobliżu siedziby pracodawcy jest w istocie świadczeniem, które realizowane jest w interesie pracownika, a nie pracodawcy. To pracownik osiąga z powyższego tytułu korzyści majątkowe w postaci zwrotu ponoszonego wydatku (w postaci opłaty za miejsce parkingowe prywatnego samochodu).”

Po trzecie, korzyść pracownika jest wymierna i przypisana konkretnemu pracownikowi. Możliwe jest bowiem określenie wartości świadczenia, z którego korzysta konkretny pracownik.

Mając na względzie powyższe, uznać należy, iż świadczenie pracodawcy w postaci zapewnienia pracownikowi miejsca parkingowego stanowi dla niego przychód ze stosunku pracy opodatkowany podatkiem dochodowym od osób fizycznych.