Okoliczności sprawy C-22/13, C-61/13 do C-63/13 oraz C-418/13

Cztery pracownice były zatrudniane na podstawie kolejnych umów o pracę na czas określony. Trzy pierwsze w charakterze nauczycielek, a ostatnia - opiekunki w żłobku i przedszkolu. Na podstawie tych umów wykonywały pracę na rzecz swoich pracodawców:

• pierwsza łącznie przez 71 miesięcy na przestrzeni 9 lat;
• druga - łącznie przez 50 miesięcy i 27 dni na przestrzeni 5 lat;
• trzecia - łącznie przez 60 miesięcy na przestrzeni 5 lat;
• czwarta łącznie przez 45 miesięcy i 15 dni na przestrzeni 5 lat.

5 pracowników było zatrudnionych na podstawie kolejnych umów o pracę na czas określony, przy czym pierwszych czworo w charakterze nauczycieli, a ostatni w charakterze pracownika administracyjnego. Z przedstawionych Trybunałowi informacji wynika, że na podstawie wspomnianych umów osoby te świadczyły pracę na rzecz swych pracodawców:

• pierwszy: przez 55 miesięcy na przestrzeni 6 lat,
• drugi przez 100 miesięcy na przestrzeni 10 lat,
• trzeci przez 113 miesięcy na przestrzeni 11 lat,
• czwarty przez 81 miesięcy na przestrzeni 7 lat i
• piąty przez 47 miesięcy na przestrzeni 4 lat.

Pracownicy uznali, że powyższe zatrudnienie w oparciu o kolejne umowy na czas określony nie było zgodne z prawem i zażądali kwalifikacji ich umów na umowy o pracę na czas nieokreślony, a w konsekwencji o uznanie ich za pracowników mianowanych (pierwsze 4 osoby) i o zaliczenie ich do kadry stałej (pozostałych 5 pracowników), a także wypłatę m.in. wynagrodzenia należnego za okresy przerwy między zakończeniem obowiązywania jednej umowy a rozpoczęciem obowiązywania kolejnej.

Orzeczenie Trybunału

Po pierwsze ze względu na treść klauzuli 2.1 i 3.1 Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony Trybunał uznał, iż to porozumienie ramowe nie wyłącza z zakresu swojego stosowania żadnego konkretnego sektora, a tym samym znajduje zastosowanie do personelu zatrudnionego w sektorze szkolnictwa.

Definiując pojęcie „obiektywne powody” powołał się na wyrok z 26.01.2012 r. (C‑586/10). Jednocześnie zdaniem Trybunału klauzula 5.1 Porozumienia stoi na przeszkodzie takiej krajowej regulacji, która w trakcie trwających postępowań konkursowych (w celu zatrudnienia personelu mianowanego w zarządzanych przez państwo szkołach) zezwala na zawieranie kolejnych umów o pracę na czas określony na nieobsadzone jeszcze stanowiska z nauczycielami, personelem administracyjnym, technicznym i pomocniczym bez wskazania dokładnego terminu zakończenia tych konkursów oraz z wyłączeniem jakiejkolwiek możliwości uzyskania przez te osoby odszkodowania za ewentualnie poniesioną z uwagi na te kolejne umowy szkodę.

Uregulowanie to bowiem nie pozwala na wskazanie obiektywnych i przejrzystych kryteriów pozwalających zweryfikować:

• czy ponowne zawarcie takich umów faktycznie służy zaspokojeniu rzeczywistego zapotrzebowania,
• czy prowadzi do osiągnięcia realizowanego celu i
• czy jest niezbędne w tym zakresie.

Nie przewiduje żadnego innego środka zapobiegania nadużyciom w korzystaniu z kolejnych umów o pracę na czas określony ani też żadnego środka o charakterze sankcji za takie nadużycia.