Ustawa z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (t.j. Dz. U. z 2016 roku, poz. 372), zwana dalej ustawą o świadczeniach pieniężnych, przyznając pracownikowi prawo do zasiłku opiekuńczego posługuje się pojęciem ubezpieczonego zwolnionego od wykonywania pracy z powodu konieczności osobistego sprawowania opieki. Co więcej, zgodnie z art. 33 ust. 1 ustawy o świadczeniach pieniężnych zasiłek opiekuńczy przysługuje przez okres zwolnienia od wykonywania pracy z powodu konieczności osobistego sprawowania opieki, jednakże nie dłużej niż przez okres 60 dni w roku kalendarzowym, jeżeli opieka sprawowana jest nad dzieckiem do lat 8 lub chorym dzieckiem do lat 14, i nie dłużej niż przez okres 14 dni w roku kalendarzowym, jeżeli opieka sprawowana jest nad innymi członkami rodziny.

Z ustawy o świadczeniach pieniężnych jednoznacznie zatem wynika, iż zasiłek opiekuńczy przysługuje przez okres korzystania ze zwolnienia od wykonywania pracy ze względu na konieczność osobistego sprawowania opieki. Tym samym zwolnienie powinno zwalniać z obowiązku świadczenia pracy przez okres sprawowania opieki.

W przypadku gdy zwolnienie z tytułu opieki następuje w związku z chorobą osoby najbliższej, czas trwania zwolnienia uzależniony jest od decyzji lekarza. Podejmując decyzję w tym przedmiocie lekarz powinien wziąć pod uwagę rodzaj choroby i stan zdrowia chorego.

Zwolnienie z tytułu opieki udzielane jest na dni kalendarzowe, nie na dni robocze. Nie ma przeszkód, aby obejmowało ono jedynie dni, w których pracownik świadczy pracę. Może ono obejmować również dni wolne od pracy. Jednakże powinno ono odpowiadać okresowi, przez który istnieje konieczność sprawowania opieki.