Zgodnie z art. 15 ust. 2a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych jeżeli nie można ustalić podstawy wymiaru składek w okresie pozostawania w stosunku pracy wskazanym do ustalenia podstawy wymiaru emerytury i renty, za podstawę wymiaru składek przyjmuje się kwotę obowiązującego w tym okresie minimalnego wynagrodzenia pracowników, proporcjonalnie do okresu podlegania ubezpieczeniu i wymiaru czasu pracy. Zgodnie z ust. 2b przepisy ust. 2a stosuje się odpowiednio do osób uznanych za repatriantów.

Zgodnie z art. 87 ust. 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych przy obliczaniu okresów składkowych przypadających po dniu wejścia w życie ustawy dla celów podwyższenia emerytury w myśl ust. 1 miesiące, w których składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe były obliczone od podstawy wymiaru niższej od kwoty minimalnego wynagrodzenia pracowników, uwzględnia się w części odpowiadającej proporcji tej podstawy do kwoty minimalnego wynagrodzenia. Jednocześnie w myśl art. 87 ust. 4 ustawy zasady, o której mowa w ust. 3, nie stosuje się, jeżeli zmniejszenie podstawy wymiaru składek poniżej minimalnego wynagrodzenia nastąpiło na skutek pobierania wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy wypłaconego na podstawie przepisów Kodeksu pracy, zasiłków i świadczenia rehabilitacyjnego z ubezpieczenia chorobowego lub z ubezpieczenia wypadkowego. Zasady tej nie stosuje się również, jeżeli podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe stanowiła kwota zasiłku stałego z pomocy społecznej lub świadczenia pielęgnacyjnego określonego w przepisach o świadczeniach rodzinnych, oraz do: pracowników, o których mowa w art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę, żołnierzy niezawodowych w służbie czynnej, ubezpieczonych odbywających służbę zastępczą, a także pozostających w służbie kandydackiej funkcjonariuszy Policji, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu i Państwowej Straży Pożarnej.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 9 ustawy emerytalnej okresy zatrudnienia za granicą osób, które w tym czasie nie były obywatelami polskimi, jeżeli osoby te powróciły do kraju po dniu 22 lipca 1944 r. i zostały uznane za repatriantów, są okresami składkowymi bez względu na to, czy przypadają przed dniem 1 stycznia 1999 r., czy po dniu 31 grudnia 1998 r.

Okresy zatrudnienia repatriantów nie zostały wymienione w art. 87 ust. 4 ustawy emerytalnej jako jeden z wyjątków wyłączających zasadę ustalania okresów składkowych przewidzianą w ust. 3 tego artykułu odnośnie stosowania proporcji podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe do minimalnego wynagrodzenia.

Zatem w myśl art. 15 ust. 2b ustawy emerytalnej, należy uznać, że osoba uznana za repatrianta miała w okresach zatrudnienia za granicą, zaewidencjonowaną na koncie podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe równą co najmniej minimalnemu wynagrodzeniu pracowników.