Koszty uzyskania przychodu ze stosunku pracy ustawodawca okrasił za pomocą ryczałtu. Określa go art. 22 ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 2032 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą. Z przepisu tego wynika, iż koszty uzyskania przychodu dla osoby pozostającej w jednym stosunku pracy wynoszą 111,25 zł miesięcznie i nie więcej niż 1335 zł za rok podatkowy, a gdy podatnik uzyskuje przychody z więcej niż jednego stosunku pracy - nie mogą one przekroczyć kwoty 2002,05 zł. Natomiast w sytuacji gdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, i nie uzyskuje on dodatku za rozłąkę, miesięczne koszty uzyskania wynoszą 139,06 zł miesięcznie, ale nie więcej niż 1668,72 zł rocznie. Jeżeli rzeczony pracownik pozostaje w więcej niż jednym stosunku pracy, koszty uzyskania przychodu nie mogą przekroczyć łącznie kwoty 2502,56 zł za rok podatkowy.

Koszty uzyskania przychodu przysługują pracownikowi jedynie w przypadku, gdy uzyskał on w danym miesiącu przychód ze stosunku pracy. Inaczej mówiąc, dla zastosowania w danym miesiącu kosztów uzyskania przychodów wystarczający jest fakt uzyskiwanie przez pracownika przychodu ze stosunku pracy. Nie ma natomiast znaczenia, czy w danym miesiącu podatnik faktycznie pracował.

Pojęcie przychodu ze stosunku pracy definiuje art. 12 ust. 1 ustawy. Z przepisu tego wynika, iż przychodami ze stosunku pracy są wyłącznie kwoty otrzymane lub postawione do dyspozycji pracownika przez pracodawcę. Przepis ten stanowi bowiem, iż za przychody ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Możliwość zastosowania pracowniczych kosztów uzyskania przychodów powstaje jedynie w sytuacji, gdy pracownik uzyskał przychód ze stosunku pracy. Jeżeli w danym miesiącu pracownik nie uzyskał przychodu ze stosunku pracy, choćby był on należny, pracownicze koszty uzyskania przychodu nie powinny zostać uwzględnione. Pracownicze koszty uzyskania przychodu nie przysługują również w sytuacji, gdy w danym miesiącu pracownik nie otrzymał przychodu ze stosunku pracy, ale uzyskał przychód z innego źródła (np. zasiłek chorobowy wypłacany przez ZUS).

Radca Prawny

Dominika Zarzycka-Dudek

dzarzycka.dudek@pckp.pl

 

Masz pytanie? Napisz do naszego Eksperta

ekspert@pckp.pl