Aby prawidłowo ustalić podstawę wymiaru zasiłku należy ustalić właściwy okres, z którego wypłacone wynagrodzenia będą tę podstawę stanowiły. Należy pamiętać o fundamentalnej zasadzie, iż uwzględniamy składniki wypłacone za okres, a nie w okresie 12 miesięcy poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy. Ma to szczególne znaczenie w przypadku przesunięcia wypłat wynagrodzeń na kolejny miesiąc za miesiąc poprzedni, bądź też rozliczenia i wypłaty niektórych składników wynagrodzenia w terminie późniejszym. Składnikami takimi są między innymi godziny nadliczbowe, czy wszelkiego rodzaju dyżury, których wypłat płatnicy dokonują często z kilkumiesięcznym opóźnieniem. Dlatego też po dokonaniu wypłaty na rzecz pracownika wszystkich zaległości składniki te należy uwzględnić w podstawie wymiaru zasiłku, doliczając do miesiąca za którym zostały wypracowane pod warunkiem, że wynagrodzenie za ten miesiąc zostało uwzględnione w podstawie wymiaru zasiłku. W przypadku nie uwzględnienia nadgodzin w momencie ustalania prawa do świadczenia w związku z faktem, iż nie zostały jeszcze wypłacone, po dokonaniu wypłaty należy ponownie przeliczyć podstawę wymiaru zasiłku z ich uwzględnieniem.

Składniki wynagrodzenia wypłacane za czas dodatkowo przepracowany, poza obowiązującym pracownika czasem pracy takie jak godziny nadliczbowe należy uwzględnić w podstawie wymiaru zasiłku w kwocie faktycznie wypłaconej, bez uzupełnienia.

Podstawa prawna:

• art. 36 ust 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 372 ze zm.);
• ust. 276, 294 komentarza do ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 372 ze zm.).