Przychód ze stosunku pracy

Art. 12 ust. 1  ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o podatku dochodowym, za przychody ze stosunku pracy uważa wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W ocenie organów podatkowych przychód ze stosunku pracy stanowi m.in. wartość nieodpłatnego świadczenia otrzymanego przez pracownika od pracodawcy w postaci zapewnienia dowozu do i z pracy. Jak wyjaśnił bowiem Dyrektor Izby Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 1 marca 2012 roku, nr IPPB4/415-932/11-2/MP, „w praktyce w pojęciu przychodu mieści się każda realna korzyść, jaką uzyskał bądź uzyska podatnik. Do tych korzyści zaliczyć należy również koszty jakie Spółka poniesie z tytułu wynajmu transportu w ramach dowozu pracownika do pracy jak i z pracy. (…) Przychodem tym jest wartość świadczenia w postaci dowozu pracownika do pracy jak i z pracy na koszt pracodawcy. Pracownik otrzymuje bowiem konkretną korzyść finansową w postaci możliwości skorzystania z oferowanego przez pracodawcę transportu, co powoduje u niego przysporzenie w majątku w postaci możliwości korzystania z usług, za które nie zapłacił.”.

Zwolnienie z podatku

Na mocy ustawy z dnia 7 listopada 2014 r. o ułatwieniu wykonywania działalności gospodarczej (Dz. U. z 2014 r., poz. 1662 ) do art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym został dodany punkt 14a. Na mocy tego przepisu zwolniona z podatku dochodowego została wartość świadczenia otrzymanego przez pracownika z tytułu organizowanego przez pracodawcę dowozu pracowników autobusem w rozumieniu art. 2 pkt 41 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137, z późn. zm.).

Ustawodawca statuuje dwie przesłanki skorzystania z przedmiotowego zwolnienia. Pierwszą jest zorganizowanie transportu przez pracodawcę. Pracodawca może zorganizować transport wykorzystując do tego własny tabor. Może również skorzystać z usług firmy zewnętrznej. Ze zwolnienia nie korzysta natomiast finansowanie przez pracodawcę kosztów zakupu biletów komunikacji publicznej.

Drugą przesłanką zwolnienia jest wykorzystanie do transportu odpowiedniego środka komunikacji tj. autobusu w rozumieniu art. 2 pkt 41 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137, z późn. zm.). Wskazany przepis ustawy o transporcie drogowym pod pojęciem autobusu rozumie pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą. Tym samym transport pracowników innym środkiem komunikacji, w tym samochodem osobowym, nie korzysta z przedmiotowego zwolnienia.

Należy zauważyć, iż ustawodawca w art. 21 ust.1 pkt 14a ustawy o podatku dochodowym nie precyzuje miejsca, do którego ma się odbywać dowóz. W szczególności w przepisie nie zastrzeżono, iż zwolnienie ma zastosowanie wyłącznie do dowozu do miejsca pracy. W związku z czym przyjmuje się, iż zwrot ten ma uniwersalny charakter i obejmuje oprócz dowozu do pracy również dowóz do domu, miejsca szkolenia czy miejsca imprezy integracyjnej.

Radca Prawny

Dominika Zarzycka-Dudek

dzarzycka.dudek@pckp.pl

 

Masz pytanie? Napisz do naszego Eksperta

ekspert@pckp.pl