Wejście w życie ustawy z dnia 1 lipca 2009r. o łagodzeniu skutków kryzysu ekonomicznego dla pracowników i przedsiębiorców wprowadziło nową jakość do naszego porządku prawnego. Po raz pierwszy uregulowano bowiem w akcie rangi ustawy możliwość stosowania ruchomego czasu pracy, polegającego na tym, że rozkład czasu pracy pracownika ustalany przez przedsiębiorcę może przewidywać różne godziny rozpoczynania i kończenia pracy. W takim przypadku ponowne wykonywanie pracy przez pracownika w tej samej dobie pracowniczej nie stanowi pracy w godzinach nadliczbowych.
Stanowisko Komisji Prawnej Głównego Inspektora Pracy z dnia 24 września 2009r. akcentuje wyjątkowość stosowania ruchomego czasu pracy, którego wdrożenie wymaga zachowania szczególnych wymogów formalnych wynikających z art. 10 ustawy o łagodzeniu skutków kryzysu ekonomicznego dla pracowników i przedsiębiorców. Dodatkowo z brzmienia ustawy o łagodzeniu skutków kryzysu ekonomicznego dla pracowników i przedsiębiorców wynika, że ruchomy czas pracy może być stosowany tylko przez pracodawców posiadających status przedsiębiorcy. W stanowisku zwrócono uwagę, że ustawa o łagodzeniu skutków kryzysu ekonomicznego dla pracowników i przedsiębiorców jest aktem szczególnym w stosunku do uregulowań wynikających z Kodeksu pracy. Uregulowanie kwestii ruchomego czasu pracy w sposób wyraźny w ustawie wskazuje, że jest to rozwiązanie nowe, które wcześniej nie występowało w obrocie prawnym. Zatem występowanie w praktyce obrotu prawnego ruchomego czasu pracy w okresie wcześniejszym (przed wejściem w życie ustawy z dnia 1 lipca 2009r. o łagodzeniu skutków kryzysu ekonomicznego dla pracowników i przedsiębiorców), jak i stosowanie go przez podmioty, które nie mogą skorzystać bądź nie wdrożyły rozwiązania, o którym mowa w art. 10 ustawy o łagodzeniu skutków kryzysu, powinno wiązać się z rozliczeniem godzin nadliczbowych wynikających z naruszenia doby pracowniczej.
W świetle stanowiska ustawa o łagodzeniu skutków kryzysu ekonomicznego dla pracowników i przedsiębiorców dotyczy tylko i wyłącznie przedsiębiorców w rozumieniu art. 4 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Zatem tylko podmioty posiadające ten status, mogą stosować ruchomy czas pracy, o którym mowa w ustawie o łagodzeniu skutków kryzysu ekonomicznego dla pracowników i przedsiębiorców, i tylko przez okres obowiązywania tego aktu prawnego. Takiej możliwości nie mają więc inne podmioty, w tym na przykład „urzędy, nie mające statusu przedsiębiorcy”.
Stanowisko akcentuje bezwzględnie obowiązującą rolę przepisów Kodeksu pracy, szczególnie przepisów regulujących kwestię czasu pracy, które w sposób wyczerpujący regulują dopuszczalne systemy czasu pracy. „Wśród nich nie ma rozwiązania, jakie w art. 10 przyjmuje ustawa o łagodzeniu skutków kryzysu”. Zatem - jak wynika z przywołanego na wstępie stanowiska - ruchomy czas pracy nie ma regulacji prawnej na gruncie prawa polskiego – za wyjątkiem ustawy o łagodzeniu skutków kryzysu ekonomicznego dla pracowników i przedsiębiorców. W tym stanie rzeczy stosowanie tej formy organizacji pracy może zostać dopuszczone do obrotu prawnego dla podmiotów nie będących przedsiębiorcami dopiero po ewentualnych zmianach przepisów powszechnie obowiązujących, w szczególności Kodeksu pracy.
