Zgodnie z art. 18^3c § 1 kodeksu pracy pracownicy maja prawo do jednakowego wynagrodzenia za jednakową pracę lub za pracę o jednakowej wartości. Pracami o jednakowej wartości są prace, których wykonywanie wymaga od pracowników porównywalnych kwalifikacji zawodowych, potwierdzonych dokumentami przewidzianymi w odrębnych przepisach lub praktyką i doświadczeniem zawodowym, a także porównywalnej odpowiedzialności i wysiłku (art. 18^3c § 3 kodeksu pracy). Prace tożsame pod względem rodzaju i kwalifikacji wymaganych do ich wykonywania na tych samych stanowiskach pracy funkcjonujących u danego pracodawcy mogą różnić się co do ilości i jakości, a wówczas nie są pracami jednakowymi w rozumieniu art. 18^3c § 1 kodeksu pracy.

Niewątpliwie pracodawca narusza zasadę równego traktowania pracowników znajdujących się w takiej samej sytuacji, traktując pracownika odmiennie (w sposób mniej korzystny) niż potraktowałby innego pracownika znajdującego się w takiej samej sytuacji. Pracownicy mają równe prawa z tytułu jednakowego wypełniania takich samych obowiązków. Dodatkowo „nie jest konieczne wykazanie nierównego traktowania pracowników przez pracodawcę w dotychczasowej praktyce. Pracodawca narusza ten nakaz, jeżeli traktuje pracownika inaczej (gorzej) niż potraktowałby inną osobę znajdującą się potencjalnie w takiej samej sytuacji” - wyrok Sądu Najwyższego z dnia  23 stycznia 2002 roku, sygn. akt I PKN 816/00.

Należy jednak pamiętać, że zasada ta nie wyklucza jednak różnicowania praw i obowiązków pracowniczych ze względu na odmienności wynikające z ich cech osobistych i różnic w wykonywaniu pracy. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 czerwca 2014 roku, sygn. akt III PK 126/13).