Zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o pracowniczych planach kapitałowych wpłata podstawowa finansowana przez podmiot zatrudniający stanowi 1,5% wynagrodzenia brutto. Podmiot zatrudniający może zadeklarować w umowie o zarządzanie PPK dokonywanie wpłaty dodatkowej w wysokości do 2,5% wynagrodzenia brutto. Uczestnik PPK zaś, z własnych środków, będzie odprowadzał 2% swojego wynagrodzenia brutto (art. 27 ust. 1 ustawy). Jego wkład będzie mógł być mniejszy, jeżeli pracownik osiąga w danym miesiącu wynagrodzenie z różnych źródeł nieprzekraczające kwoty odpowiadającej 1,2‑krotności minimalnego wynagrodzenia. W takim przypadku wpłata może wynosić mniej niż 2% wynagrodzenia brutto, ale więcej niż 0,5% (art. 27 ust. 2). Ponadto uczestnik PPK może zadeklarować wpłatę dodatkową w wysokości do 2% wynagrodzenia brutto.

Wszystkie wpłaty dokonywane przez pracodawcę w tym zakresie, a więc zarówno te podstawowe (obowiązkowe), jak i dodatkowe podlegają opodatkowaniu jako przychód pracownika ze stosunku pracy. Nie budzi to wątpliwości, gdyż środki od pracodawcy stanowią dla pracownika dodatkową korzyść w postaci nieodpłatnego świadczenia.

Zgodnie z ustawą o PPK wpłaty finansowane przez pracodawcę są obliczane, a wpłaty finansowane przez pracownika - obliczane i pobierane w terminie wypłaty wynagrodzenia. Pracodawca musi wpłacić środki na rachunek pracownika w PPK do 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym wpłaty zostały obliczone i pobrane. W momencie wpłaty powstaje u pracownika przychód ze stosunku pracy. Powinien on zostać doliczony do pozostałych przychodów pracownika osiągniętych w danym miesiącu i prawidłowo opodatkowany.

Na marginesie można dodać, że wpłaty na PPK dokonywane przez pracownika nie stanowią dla niego dodatkowego przychodu.