Ustawodawca nie przewidział innych wymogów, które muszą być spełnione przy rozwiązywaniu przez pracownika umowy wiążącej go z pracodawcą. Wobec tego, zgodnie z treścią art. 300 kp, odpowiednie zastosowanie będą miały w tym przypadku przepisy kodeksu cywilnego, które dopuszczają możliwość dokonywania czynności prawnych przez pełnomocnika.

Ponadto podkreślenia wymaga to, że zarówno w kodeksie pracy, jak i w kodeksie cywilnym nie ma przepisu zakazującego pracownikowi rozwiązanie umowy o pracę przez pełnomocnika. Pełnomocnictwo udzielone przez pracownika powinno natomiast wskazywać, w jakim zakresie upoważnia konkretną osobę do działania w swoim imieniu. Nie mniej jednak, nawet jeżeli nie udzieli pełnomocnikowi umocowania do działania na piśmie, to rozwiązanie umowy dokonane w jego imieniu przez wybranego przez niego pełnomocnika będzie skuteczne, jeżeli tylko pełnomocnik działa zgodnie z wolą pracownika, który w razie sporu tę wolę potwierdzi.

Stanowisko to potwierdził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 16 stycznia 2009 r. (sygn. akt I PK 127/08), w którym w uzasadnieniu wskazał, że „pracownik (tak, jak i pracodawca) może udzielić pełnomocnictwa do złożenia pracodawcy oświadczenia woli o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracodawcy. Żaden przepis prawa pracy nie nakazuje, bowiem składania takiego oświadczenia woli osobiście przez pracownika. Działanie pełnomocnika w tej sytuacji nie sprzeciwia się naturze (właściwości) tej czynności prawnej. Zgodnie z art. 104 zdanie pierwsze kc, jednostronna czynność prawna dokonana w cudzym imieniu bez umocowania lub z przekroczeniem jego zakresu jest nieważna. Sankcja określona w tym przepisie nie ma jednak zastosowania do czynności rozwiązującej umowę o pracę”.