Tym samym od osoby ubiegającej się o zatrudnienie można żądać podania następujących danych: imię (imiona) i nazwisko, imiona rodziców, datę urodzenia, miejsce zamieszkania (adres do korespondencji), wykształcenie, przebieg dotychczasowego zatrudnienia. Jednocześnie od osoby ubiegającej się o zatrudnienie można żądać złożenia przez niego następujących dokumentów:

1. wypełnionego kwestionariusza osobowego dla osoby ubiegającej się o zatrudnienie,
2. świadectw pracy z poprzednich miejsc pracy lub innych dokumentów potwierdzających okresy zatrudnienia, obejmujących okresy pracy przypadające w roku kalendarzowym, w którym pracownik ubiega się o zatrudnienie,
3. dokumentów potwierdzających kwalifikacje zawodowe, wymagane do wykonywania oferowanej pracy,
4. świadectwa ukończenia gimnazjum - w przypadku osoby ubiegającej się o zatrudnienie w celu przygotowania zawodowego,
5. orzeczenia lekarskiego stwierdzającego brak przeciwwskazań do pracy na określonym stanowisku,
6. innych dokumentów, jeżeli obowiązek ich przedłożenia wynika z odrębnych przepisów.

Co do zasady, wskazany wyżej katalog informacji jest katalogiem zamkniętym. Innych danych można żądać, gdy obowiązek ich podania wynika z konkretnego, odrębnego od kodeksu pracy i rozporządzenia przepisu prawa. W związku z powyższym, z uwagi na fakt, że w kodeksie pracy, w rozporządzeniu i w innym przepisie prawa numer telefonu pracownika nie jest wyszczególniony jako informacja, której można żądać od pracownika, pracodawca nie może oczekiwać, że pracownik przekaże mu informację
w tym zakresie. W tej kwestii wypowiedział się również Generalny Inspektor Danych Osobowych wskazując, że pracodawca nie ma możliwości żądania od pracownika podania prywatnego numeru telefonu.

Odmiennie natomiast kształtuje się kwestia udostępnienia numeru telefonu służbowego pracownika. W tym zakresie nie ma prawnych przeciwwskazań, aby pracodawca zamieścił przypisany pracownikowi numer nawet na stronie internetowej firmy, wraz z imieniem i nazwiskiem pracownika. Stanowisko to potwierdził również Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 19.11.2003 r., wydanym w sprawie o sygn. akt I PK 590/02, w którym stwierdził, że „nazwisko (i imię) jest skierowanym na zewnątrz znakiem rozpoznawczym osoby fizycznej i ujawnienie go w celu jej identyfikacji nie może być zasadniczo uznane za bezprawne, o ile nie łączy się z naruszeniem innego dobra osobistego, np. czci, prywatności lub godności osobistej. Ujawnienie przez pracodawcę nazwiska (imienia) pracownika bez jego zgody nie stanowi bezprawnego naruszenia dobra osobistego, jeżeli jest usprawiedliwione zadaniami i obowiązkami pracodawcy związanymi z prowadzeniem zakładu, jest niezbędne i nie narusza praw oraz wolności pracownika”.

Reasumując, pracodawca nie może żądać od pracownika podania przez niego numeru telefonu prywatnego, gdyż wiąże się to z prywatną sferą życia pracownika. Nie ma natomiast przeciwwskazań do rozpowszechniania dla celów służbowych przypisanego pracownikowi numeru telefonu służbowego. Musi to być jednak związane z rodzajem wykonywanych przez pracownika czynności w ramach zawartej umowy o pracę.