Aby czas „przerwy na papierosa” był wliczany do czasu pracy z zachowaniem prawa do wynagrodzenia, pracodawca powinien przewidzieć odpowiednie regulacje w przepisach prawa wewnątrzzakładowego. Zgodnie bowiem z przywołanym na wstępie przepisem, pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia za czas, kiedy faktycznie nie wykonuje pracy, tylko wówczas, gdy przepisy prawa pracy przewidują taki skutek, a przez przepisy prawa pracy należy rozumieć przepisy kodeksu pracy oraz innych ustaw i aktów wykonawczych, określające prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, a także postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy. Wobec braku jakiejkolwiek regulacji ustawowej w tym zakresie, możliwość regulowania tego zagadnienia istnieje jedynie w ramach wewnętrznych przepisów obowiązujących u danego pracodawcy, np. regulaminu pracy.

Nie ma oczywiście przeciwwskazań, aby pracodawca wypłacał wynagrodzenie pracownikowi robiącemu sobie przerwy „na papierosa” wykraczające poza 15-minutową przerwę kodeksową. Uzależnione jest to jednak od jego dobrej woli, gdyż przepisy kodeksu pracy oraz innych ustaw i aktów wykonawczych nie przewidują wynagrodzenia za czas takiego niewykonywania pracy.

Jak słusznie zauważył Sąd Apelacyjny w wyroku z dnia 7 marca 2013 r. „samo pozostawanie w stosunku pracy nie jest podstawą do uzyskiwania wynagrodzenia. Jeżeli pracownik nie wykonuje pracy, to do nabycia przez niego prawa do wynagrodzenia niezbędne jest istnienie przepisu szczególnego lub postanowienia umowy, które przyznają mu to prawo. Wynagrodzenie za czas niewykonywania pracy ma bowiem charakter wypłaty gwarancyjnej, która zawsze musi mieć konkretną podstawę prawną” (sygn. akt III APa 29/12). Niewykonywanie pracy w związku z „przerwą na papierosa” nie stanowi zatem podstawy prawnej do wypłaty wynagrodzenia, ale może być odmiennie uregulowane w przepisach prawa wewnątrzzakładowego.